Hoe het is afgelopen

DINSDAG:  Ik droomde zondagnacht dat ik mijn meisje aankleedde. Ze lachtte zo blij en maakte haar o zo bekende grappige geluidjes. Automatisch ging mijn hand naar de plek waar ze altijd sliep naast mij. Maar die plek was koud en leeg. Ik schrok wakker en traan na traan rolde uit mijn ogen weg. Ik wilde mijn zoon en man niet wakker maken, dus ik verkastte mezelf naar de huiskamer om daar eens een potje goed te huilen. Ik drukte een kussen tegen me aan alsof het mijn kind was en verstopte mijn gezicht erin om mijn snikken te smoren. Ik dacht dat zij bij me was. Ik voelde me weer eventjes gelukkig en opgelucht dat ze weer thuis was. Maar de letterlijke droom viel uit een toen ik me realiseerde dat het maar een droom was en dat het nog een dag zou duren voor ik haar weer kon zien. 

Maandagnacht maar een paar uurtjes geslapen van de spanning. Hoe zou Ivy reageren als zij me weer zag? Zou ze veel veranderd zijn in een week tijd? Zou ze huilen of lachen? In de auto op weg naar Eindhoven was mijn man opvallend praatgraag. Ik antwoordde en kletste maar wat mee, maar mijn gedachten waren er niet helemaal bij. Ik wilde zo graag mijn dochter weer vasthouden! Ik wilde door haar haren woelen die altijd alle kanten opstak omdat ze nooit lang genoeg stil zat voor me om er iets mee te doen. En als het me dan eindelijk wel lukte, was het tien minuten later weer een vogelnest omdat ze alle elastiekjes en clipjes eruit trok. Maar dat vond ik nooit erg. Het is maar haar. Ik wilde haar zachte lijfje tegen me aandrukken, haar heerlijke geur opsnuiven. Ik wilde haar optillen zodat ze weer aan mijn haren kon trekken of in mijn ogen prikken. Het maakte me allemaal niets meer uit. Ik heb mijn dochter een week moeten missen en wat heeft die week lang geduurd. 

Eindelijk in Eindhoven aangekomen bleek ze niet op de zaak te zijn, maar waren ze met z'n allen winkelen. Owen klikte ik vast op het onderstel, terwijl hij heerlijk doorsliep. De luilak. Ik belde mijn schoonzus op om te checken waar ze ongeveer waren en om te melden dat ik onderweg was naar hen. Met een vaste pas liep ik richting het centrum, ondertussen nog steeds in spanning. In gedachten dacht ik terug aan de foto's die mijn zwager me in die ene week had gestuurd. De eerste drie foto's kon ik nog enigzins een lach herkennen, maar de overige foto's leek mijn meisje, een klein verloren schaapje. Ze had een hele vreemde uitdrukking op d'r gezicht, eentje die ik nog nooit had gezien. Aan de ene kant hoopte ik maar dat het gewoon een slechte timing was tijdens het maken van de foto, maar aan de andere kant was het niet één foto, maar meerdere. Ik was nauwelijks 5 minuten in het centrum, toen ik in de verte hun zag lopen. Al het geluid om me heen leek weg te vallen, terwijl het best druk was in de stad. Iedereen was er natuurlijk eropuit met het mooie weer. Mijn voeten leken de grond niet meer te raken. Mijn hoofd was leeg en mijn hart leek stil te staan. Eindelijk zagen ze me ook en werd er gezwaaid. Ik zag mijn schoonmoeder, schoonzus, de nanny en mijn nichtje. Waar was Ivy? Toen zag ik opeens dat de nanny een buggy voortduwde, mijn dochter zat er lichtelijk in elkaar gezakt in en keek nog steeds met die vreemde uitdrukking. Ze keek niet op of om, maar staarde lusteloos naar beneden. Ik zei iedereen vluchtig gedag en iemand, ik weet niet eens meer wie, nam de kinderwagen met mijn zoon erin van me over. Ik knielde neer voor de buggy en zei met mijn breedste glimlach zachtjes hallo. Mijn dochter keek me aan alsof ze me niet herkende. Haar ogen leken zo...leeg. Ik gespte haar los en tilde haar er voorzichtig uit. Altijd als ik haar optilde, klemde ze haar armpjes om mijn nek, zo stevig dat het soms mijn adem benam. Nu ik haar vasthad, leek ze zo slap als een vaatdoek. Ze keek niemand aan, ook mij niet en staarde maar wat naar de grond. Ze maakte niet eens geluid. Ik hoorde iedereen om me heen roepen. Ivy, dat is mama! Mama ken je toch nog wel? De vrouwen vertelde me wat over Ivy, maar ik hoorde het allemaal niet zo goed. Ik klopte op Ivy's rugje, die zich nu vastklampte aan mij en praatte zachtjes tegen d'r. Ach meisje, wat heb ik je aangedaan? Opeens hoorde mijn schoonmoeder tegen me praten. Ze vertelde me iets, wat ze zelf blijkbaar heel leuk en grappig vond. Ze zei: 'Weet je, elke keer als we Ivy vroegen of ze mama nog wilde, dan schudde ze altijd nee! Straks wilt ze niet mee naar huis. Kan ze nog lekker hier blijven.' Het lijkt mij onnodig hier te zeggen wat ik ervan vond.

Ik wilde nog even de stad in, dus de nanny en mijn schoonmoeder besloten om bij mij te blijven. Mijn schoonzus en haar dochter gingen terug naar de zaak. Mijn dochter weigerde ondertussen zelf te staan. Ik wilde haar eerst nog in de buggy zetten, wat ze normaliter NOOIT wilt, maar omdat ik haar er net ook in zag, dacht ik het even te kunnen proberen. Maar haar gezicht betrok en met hele lange halen, snikte ze het uit. Ik pakte haar snel weer op en ze klemde zich weer om mijn nek vast. Ze huilde niet echt, maar bleef op die hele vreemde manier snikken. Mijn hart brak nog meer. Al lopend probeerde ik haar te troosten en eventjes was ze weer stil. Mijn schoonmoeder probeerde haar van me over te nemen, waarna Ivy haar gezicht in mijn nek stopte en ik zei dat het niet nodig was. 

Aantal uren later. Ondertussen waren we weer terug op de zaak. In de stad wilde Ivy soms weer even lopen, maar klemde mijn hand stevig vast. Normaal rende ze van hot naar her, zeker als ze duiven zag. Maar vandaag heeft ze niet één keer mijn hand losgelaten. Ook niet toen ze de duiven zag. En als ze niet meer wilde lopen, ging ze voor mij staan en spreidde haar armpjes uit. Het universele gebaar van 'ik wil opgetild worden'. Op de zaak rende Ivy haar nicht achterna, maar ik merkte dat ze me ondertussen steeds in de gaten hield. Als ik het kantoor of de keuken in liep, liep ze me achterna, om vervolgens een halve meter achter me te stoppen en te kijken wat ik deed. Als ik weer terug liep, rende ze weer weg. Om vijf uur zei de nanny dat ze weer naar huis gingen. Mijn schoonmoeder pakte al Ivy's jas en wilde het haar aantrekken, maar Ivy deed weer waar ze goed in was: achter mijn benen verstoppen. Ik zei dat ze hier bleef bij mij en dat ze vanavond weer terug naar huis ging. Haar spulletjes (die ze niet hadden meegenomen voor me) zou ik later wel ophalen en anders nam mijn man ze morgen wel weer mee. Oma probeerde Ivy nog mee te krijgen: 'Kom, ga mee, dan krijg je wat lekkers te eten.' Maar Ivy schudde haar hoofd en klampte zich nog steviger aan mij vast. We zeiden iedereen gedag en wij trokken ons terug in het kantoortje. Ivy heeft nog steeds niet veel gezegd of geluid gemaakt en dat baarde me nog steeds erge zorgen. Ze at en dronk en gaf aan dat ze op mijn telefoon wilde spelen en ik liet haar. Het voelde zo vreemd. Het is je eigen dochter, maar ik herkende haar nauwelijks. Voordat ze uit logeren ging, kende ik elk geluidje en wist wat elk gebaar betekende. Maar nu leek het wel alsof ik alles opnieuw moest leren. Ik knuffelde haar veel en raakte haar ook veel aan, maar ze duwde me vaker weg dan dat ze het toeliet. Later speelde ik met haar buiten en eindelijk hoorde ik haar weer lachen. Die heerlijke peuter lach. Zo'n lach alsof er geen zorgen zijn. Zo'n lach dat zich niet bekommert om wat morgen brengt, maar om het hier en nu. Ze danste rond, rende weg en rende weer terug. Ze wilde opgetild worden en rondgevlogen worden. Ik gooide haar de lucht in en die blik in haar ogen en die brede lach zijn echt onbetaalbaar. Tot later op de avond haar humeur opeens leek om te slaan. Ze begon te huilen en kreeg een driftbui en normaal ben ik de enige die haar dan weer stil en rustig krijgt. Maar opeens was dat niet meer zo. Ik had haar vast en probeerde haar te kalmeren. Het was al voorbij haar bedtijd, maar ik heb geen enkele teken van vermoeidheid gezien, terwijl ik toch meestal de eerste ben die de eerste tekenen van vermoeidheid herkent. Maar ze wilde niets van me weten, ze probeerde zich los te wurmen en duwde me van zich af. Ze sloeg mij zo hard, dat ik er van schrok. Mijn dochter heeft mij (of haar vader) nooit geslagen, hoe groot een driftbui ook was. Ik wilde haar neerzetten op de grond, waarna ze nog harder huilde en zich op de harde koude grond liet vallen. Ik wist niet hoe snel ik haar weer moest oppakken. Ondertussen was haar gehuil te horen door het hele restaurant. Er waren niet veel mensen meer en de meesten stonden op het punt om naar huis te gaan. Vlak voordat ze vertrokken keken ze me met veel medelijden aan en wezen op mijn huilende dochtertje en wenste me succes. Mijn schoonzus kwam steeds op me af met snacks en snoepjes, in de hoop dat ze Ivy kon afleiden, maar na het zoveelste stukje koekje (dat Ivy overigens steeds afwees), zei ik haar dat ze moest ophouden. Ivy wilde niet. Mijn man en zwager waren er ondertussen bij komen staan. Mijn zwager vertelde me uit het niets dat Ivy het duimen heeft afgeleerd. Ze heeft al 4 of 5 dagen niet geduimd, werd me verteld. Overdag niet en ook niet voor het slapen.  En toen ging er bij mij een lampje branden. Daarom was Ivy zo overstuur: Ze mocht niet duimen. Daarom had ik de tekenen gemist. Duimen is vermoeidheid teken numero uno. Toen ik dat besefte ging ik er even op letten. Tijdens het huilen likte Ivy steeds een beetje op haar duim, zette het aan haar mond, maar trok haar hand vervolgens weer weg. Om dan nog harder te huilen. Ach meisje, wat hebben ze je aangedaan? Ik heb het nooit erg gevonden dat ze duimde, zeker omdat ze eigenlijk alleen duimde bij vermoeidheid en bij het inslapen. Dat het een doorn in het oog van mijn schoonmoeder was, wist ik allang. Maar nu ze nog zo klein was, zou ik niet veel moeite doen om het haar af te leren. Maar blijkbaar zag mijn schoonmoeder haar kans toen Ivy bij hen kwam logeren. Maar ik vraag me nu nog steeds af: hoe leer je een kind van nauwelijks twee jaar oud in twee dagen de duim af? In zoverre dat mijn dochter haar duim niet eens meer in haar mond durfde te steken? Ik zei tegen mijn man dat ik naar huis wilde en we gingen. In de auto zat Ivy op mijn schoot en hield ik heel dicht tegen mij aan. Ze wilde weer haar duim in haar mond steken en keek me vragend aan. Ik zei dat het goed was. De duim ging erin en mijn dochter was in dromenland. Thuis aangekomen stopten ik beide kinderen direct in bed. Het was vreemd om Ivy weer in ons bed te zien slapen, maar ergens voelde ik mij ontzettend opgelucht. Mijn meisje was weer thuis. Maar was dat wel echt zo?

WOENSDAG: De ochtend en in de middag was er niet veel aan de hand. Wat onwennig liep Ivy door het huis en kroop steeds bij mij op de bank. Haar speelgoed liet ze links liggen en de tv zette ze steeds weer aan en uit, om vervolgens maar lukraak op de afstandsbediening te drukken. We gingen samen naar de supermarkt en het leek weer als vanouds. Ivy zag de viskraam en trok me er met alle macht naar toe en zei DIE en wees naar de visboer. Ik kocht wat kibbeling en verse vis en we gingen weer naar huis, waar Ivy van de kibbeling smikkelde. Toen mijn man de deur uit ging om te werken, was het tijd voor het middagdutje. Ze sliep zonder problemen in (MET DUIM) en ik ging ook even liggen. Anderhalf uur later werd Ivy wakker, maar ze leek heel chagerijnig, wat ik niet van haar gewend was. Ze bleef zich maar omdraaien en begon te huilen. Zoals elke moeder wel ongeveer weet wat elk huiltje betekent, hoorde ik door haar gehuil vooral twijfel. Ze wist niet wat ze met de situatie aan moest en had misschien niet verwacht bij het wakker worden mij te zien. Of misschien was ze bang dat ze mij niet zou zien. Ik wist het niet precies. Maar haar gehuil klonk zo radeloos, zo twijfelend, dat ik met haar mee begon te huilen. Ik knuffelde haar en wiegde en bleef over en over zeggen dat het mij speet, dat ik haar nooit meer alleen zou laten. Ze omhelsde mij ook, maar het gehuil werd er niet minder van. In een week heb ik voor littekens gezorgd, waarvan ik niet weet hoe ze moeten helen. En of ze ooit zouden helen. Spijt als de haren op mijn hoofd heb ik ervan. Mijn hart brak keer op keer weer bij elke lange snik die ze uitbracht.

HOE HET NU GAAT: Gisternacht sliep Ivy zonder al te veel problemen. Tot ze om 2 uur 's nachts plots wakker werd en ze weer huilde als vanmiddag. Haar vader en ik keken elkaar radeloos aan. Wat ging er door dat koppie heen? Ze wilde niet door mij gedragen worden tot haar vader haar van me probeerde over te nemen. Toen klampte ze zich weer aan mij vast en werd ze eindelijk weer stil. Ze stak haar duim weer in haar mond en zoog alsof haar leven ervan afhing. Ik bracht haar weer naar bed en hield haar vast tot ze eindelijk weer in slaap viel.

Niet iedereen zal het met me eens zijn dat ik alsnog heb gewacht tot dinsdag. Dat ik er spijt van heb zo lang te hebben gewacht, is achteraf praat. Ik wilde mijn schoonmoeder haar kleindochter gunnen. Ik wilde niet steeds nee zeggen en steeds maar weer de wijste zijn. Ik vertrouwde er op dat ze goed op mijn dochter zou passen en ik vertrouwde mijn zwager en schoonzus erop dat ze mij zouden bellen of op z'n minst mijn man iets zouden zeggen, als er wat was met Ivy. Mijn man en ik hebben er achteraf een hele discussie over gehad. Ik zei dat ik het er niet mee eens was dat onze dochter zo lang van huis was, zo lang niet aan papa en/of mama's zijde. Waarop mijn man antwoordde: 'Dit is niet hoe wij (in zijn deel van China) het doen. Ik ben om die opmerking echt heel boos geworden. Ik zei dat ik graag wilde weten hoe HIJ dacht over de opvoeding, wat ZIJN mening was over de situatie. Niet dat van een miljoen anderen, waar ik niks mee te maken heb. Natuurlijk, we zijn beiden opgegroeid in een heel sterk verschillende cultuur en ook al ben ik ook Chinees, waar mijn ouders vandaan komen doen ze dingen ook heel anders dan waar zijn ouders vandaan komen. Altijd konden we wel een middenweg vinden en meestal was hij heel eerlijk over hoe hij over dingen dacht. Ja is ja en nee is nee. Maar zoals ik al vermoedde: met de komst van zijn moeder, lagen de zaken gewoon niet gemakkelijk. Hij wilt niet (net als ik) haar wat ontzeggen in de korte tijd dat ze hier in Nederland is. En ook al was hij het niet met haar eens, uit zijn mond kwamen alleen de woorden ja en amen. En hoe oneens ik het hierover ben, ook ik moet me soms aan de zijde van mijn man scharen. Simpelweg omdat ik niet het nut ervan inzie om hem steeds maar mijn zin op te leggen. Want in één punt heeft mijn man zeker gelijk: het is ook zijn dochter. Ik moet op hem vertrouwen dat hij ook weet wat hij doet.

Het is makkelijk om je mening te geven op andermans situatie. 'Zo zou jij het doen als jij in mijn situatie zat.' Ik ben blij dat ik mijn vraag hier op BB heb gesteld, veel dingen die werden gezegd werkten heel verhelderend. Maar de combinatie van onze onderlinge relaties en verschil in cultuur maakt de situatie niet simpeler. Er zijn heel veel dingen waarvan ik niet weet hoe ik het moet uitleggen, anders dan: loop een dag in mijn schoenen. Misschien maakt dat wat meer duidelijker waarom ik juist die keuzes heb gemaakt. Maar zelfs dan nog, ik weet zelf niet eens wat de juiste keuzes zijn.

Ik wil graag iedereen via deze weg bedanken voor de vele adviezen, reacties en steunbetuigingen, op mijn vraag, mijn blogs en privé. Ik had nooit verwacht zoveel reacties te krijgen en zoveel emoties los te maken bij jullie. Het spijt me dat mijn wederreactie zolang op zich heeft laten wachten. Ik kreeg simpelweg te veel privéberichten, het is onmogelijk om ze in een normale tijd allemaal te kunnen beantwoorden. Vandaar ook deze blog. Ook spijt het me dat mijn reactie op 'hoe het nou was afgelopen' zolang op zich heeft laten wachten, maar ik denk wel dat jullie begrip konden tonen voor dat mijn prioriteiten niet bij BB liggen, maar bij mij thuis, bij mijn dochter. Eerlijk gezegd ben ik op dinsdag al begonnen met het schrijven van deze blog, maar steeds kwam er weer iets tussen. Was het niet mijn dochter, dan wel mijn zoon of mijn man. Op het moment ligt mijn dochter te slapen, ik hoop dat ze straks wat minder warrig wakker wordt en zich realiseert dat ze weer thuis is, dat nergens bang voor hoeft te zijn.

We zullen zien.

Wordt vervolgd.

Veel liefs, Amy.